“Bir gece evvelden Yine geç yattığından, sabah kahvaltısı için kaldırmaya gittiğimde her zamanki üzere yatağında doğrulmayı bir türlü beceremedi. güç da olsa yatağından doğrulup, ağır aksak adımlarla elini yüzünü yıkamaya gitti; gitti fakat dönmedi. tekrar çağırmak için peşinden gittiğimde onu Yine ayna karşısında buldum. önce 3-5 farklı duruş sergileyip görünüşünden emin olduktan sonra saçlarını oradan oraya yatırarak nihayet formunu verdi. Kahvaltı sofrasına oturması yarım saat sürse de kalkması on dakika bile sürmedi. Hiçbir şey söylemedi, zati söylediğim hiçbir şeyi de duymamış üzereydi. Telefonu çaldığında Yeniden kapısını kapatıp keyifli bir sohbete başladı. Keyiflenmesi keyfimi yerine getirdi doğrusu… “Kimdi?” dedim. “Kimse!” dedi umursamazca, “Tanımazsın.” diye de ekledi tabii… Akşama kadar pek Çok diyalogumuz olmadı… Bir Ara “Acıktım.” bir Uzaklık da “ben dışarı çıkıyorum.” dedi. Karşılığını bilmeme Karşın Tekrar de sordum; “Kimlerle buluşacaksın?”… Tekrar beni şaşırtmadı ve “tanımazsın…” dedi.”
Bu paragraf rastgele bir romandan alıntı değil, yalnızca ergenlik çağında çocuğu olan birçok ebeveynin günün belirli bir kısmında yaşadığını varsayım ettiğim bir sürecin özetidir. Birden fazla Ana ergenlik periyodunu “kabus üzere bir dönem” olarak isimlendirilir.
Ergenlik devrinde ortaya çıkan ağır hormonsal değişimler, hem çocuğu yetişkinlik devrine hazırlayacak fizikî değişimleri beraberinde getirirken birebir vakitte ruhsal istikrarları de alt üst edebilmektedir. Bir manada büyüyen, gelişen bir vücudun içerisinde hala halinden şad bir çocuğun olması üzeredir.
Her ne kadar çocuktaki ruhsal değişimler hem çocuk hem de aile için en Fazla zorlanılan mevzu olsa da gündelik hayatta takınılan tavır ve davranışlar, Özellikle vücut imajı konusundaki tavırlar gündemin birinci sırasını alır. Aslına bakarsanız kişinin fizikî görünüşü yani vücut imgesine yönelik Olumlu bakışı, kişinin kendisine olan itimadını, hayata bakışını, işindeki verimliliği ve diğer beşerlerle kurduğu bağlantısı etkileyen faktörlerden biridir. Lakin herhalde hayatımız boyunca, ergenlik çağındaki kadar revaçta olmayan bir husustur. Ergenlik periyodunda gündemin en üst sıralarında olan “Boyum kısa mı?”, “Ellerim Fazla mu büyük?”, “Bu kıllar da nereden çıktı artık?”, “Eyvah bir sivilce daha…” üzere pek Fazla serzeniş Vakit içerisinde ilginin farklı hususlara dağılmasıyla gündemdeki yerini kaybedecektir lakin bu devrin kişiliğe ziyan vermeden atlatılması da büsbütün aile ve yakın etrafın çocuğa yaklaşımlarıyla yanlışsız orantılıdır.
Doğru yaklaşım biçimleri sergilenmediği takdirde, gençlerin fizikî özellikleri konusundaki Olumsuz algıları kompleks haline gelip, toplumsal fobi, alınganlık, içe kapanma üzere problemlere yol açabilir. Bilhassa çocukların kendi ortalarında hayli acımasız oldukları unutulmamalıdır. Kendi çocukluğunuzu düşündüğünüzde bile tahminen siz, tahminen de size “Dörtgöz”, “Tombik”, “Kepçe Kulak”, “Cüce” üzere tanımlamaların yapıldığını hatırlayacaksınızdır.
Bu mevzuda ebeveynin takınması gereken en Kıymetli tavır çocuğun Olumsuz özellikleri yerine Olumlu özelliklerinin ön plana çıkartılmasıdır. Bilhassa bu periyotta görüşünüz ne olursa olsun, latife yollu bile olsa çocuğun vücut imajını zedeleyecek tanımlamalardan kaçınmanız ve sabırlı olmanızdır.
Yorum Yok