Bir baktım, epeydir yazmamışım. Çabucak açığı telafi ediyorum.
Bugün mezarlıklarla olan yakın ilgimizden bahsetmek istiyorum. Lakin karamsar olmamaya çalışacağım.
Ayrıyeten, itiraf ediyorum, ben mezarlıkları seviyorum…
Mezarlık demek ölülerin sonsuz dinlenme yeri demek..Bir mezar kıyısına oturduğumda hissetiğim huzur ve dinginliği başla hiç bir yerde bulamıyorum desem inanır mısınız? Kıyıda güneş banyosu yapıp, denizin şıpırtılarını dinlemekten daha da huzur veriyor.. Dışardan ses: Psikiatriste git, psikiatriste…
Doğma büyüme Istanbullu olan yazarınız mezarlıklarla içiçe yaşamıştır. Ayrılık Çeşmesi diye bilinen, vaktinde Hac seyahatlerinin başlangıç noktası olduğu rivayet edilen bir semtin komşusu iseniz, her gün eski taşlar, upuzun salınan selvilerle dolu mezarlıkların önünden geçersiniz.Hele ki bu yolun devamında ucu bucağı görülmeyen bir Karacaahmet mezarlığı varsa, atalarınızın Aka bir kısmı içinden geçecek yol için kemikleriyle mezarından çıkarılıp bilinmeyen bir yere götürülmüşse ve siz yıllarca bu yoldan okulunuza gidip gelmişseniz..Halen Fazla sevdiğiniz büyüğünüz orada yatıyorsa, bağlarınızın kuvvetli olması Fazla doğal değil midir?
Bahsetmek istediğim bağın yalnızca fizikî istikameti yok.Elbette ki, bir Fazla insan her gün bu taşların, bu ağaçların önünden geçiyor fakat küntleşmiş halde, günlük gailelerini düşünüp Kamu otobüsünün camından dışarı bakıyorlar.Kimsenin aklına bir gün orada olacakları, bir taştan ibaret olacakları gelmiyor. İyiki de gelmiyor, düşünsenize ortalık vefat kaygısıyla dolu, karamsar insanlardan geçilmezdi.Yaşam doludizgin giderken, birdenbire yanımıza yöremize mevt gelir, biz de lakin o Vakit anımsar, kısa bir müddet sonra Yeniden gailemize döneriz.Konuyu İç karartıcı hale getirmeden çark edelim.
Sizi bir bahar günü Eyüp Sultan ve Pierre Lotiye götürmek istiyorum.Hadi gelin: Sirkeciden kayığa binelim, kayıkçı amca bizi Eyüpte kıyıya atsın. Eyüp Sultan Camii etrafındaki hacı yağı kokulu çarşıyı gezip, sırlı Eyüp testilerinden, upuzun tesbihlerden, bembeyaz mermerşahi başörtülerden birer adet alıp başınıza örtün. Huzur dolu camii avlusundan geçin, isterseniz türbe ziyereti de yapın lakin kesinlikle arka kapıdan çıkın. Karşınıza dik bir yokuş gelecek.İşte o yokuş üst arnavut kaldırımlı yoldan tırmanmaya başlarsanız, sağlı sollu bir Fazla mezar görürsünüz. Havada beğenilen bir rayiha (kokudan daha farklı) vardır. Koku kaynağının ne olduğunu bilemezsiniz, sağa sola bakına bakına çıkarken solda Saklı Ufak bir cami görülür. ( Fakat yazarınız ismini anımsayamıyor. )Bahçesi minicik, bir musalla taşlı, şahane Haliç görüntülüdür.
Biricik tük banklarda oturan sakallı amcalar size azıcık Aksi bakarsa, Çabucak tornistan ediniz. Tırmanma sürerken mezarları örten ve taşan Mecnun bir bitki örtüsü görürsünüz. Mezar taşlarının hepsi dik değildir, Bazen Yan yatmış, Bazen öbürüne yaslanmış, Bazen yeşil boyanmış, birçoklarının yazısı silinmiş, sarıklı, kavuklu, çiçekli başlıklı olanları, hüzünle bakanları, ortaya karışan nihayet Devre düz mermerler, hepsi kardeş kardeş yatmaktadır. Doruktaki selviler ki, bence en şık ağaçlardır, Haliçten esen rüzgarla salınır, hafif kükürt kokusuyla karışık kentin hava kirliliği burnunuza dolar.Rüzgar istikameti, Haliçe doğruysa daha uygundur, hiç olmazsa Pis kokmaz.
Çekinmeyin, içiçe girmiş mezarların ortasına girip, birisinin kıyısına oturun. Mevtanın ismini okuyup, dini vecibelerinizi yerine getirdiniz mi? Hoş, artık dönün İstanbula zirveden bakınız…Gözlerinizi kapatıp, sesleri dinleyin, içinize bakın, ne buldunuz? Saf huzur..Sadece Karacaahmet ve Eyüp Sultanla kendinizi sınırlamayın.
Giderek çarpık kentleşmeye boyun eğse de Istanbul, Fazla farklı kültürlerin yaşayabildiği bir deryadır.
Derli toplu gayrimüslim mezarlıkları, Çeşitli mezheplerin kiliseleri, sinagoglar ve görkemli camiiler biraradadır.
Detaylara bakın, Mesut olun.Sadece otobüs camına yapışıp balık istifi gitmeyin..
Bir bahar günün de mezarlıkta geçirin..
Sevgiyle, mis kokulu baharla kalın..
Op.Dr.Nilgün Erdoğan
Yorum Yok