OTİZMİ YENEN ÇOCUK EMRE
Okuyacağınız yazma bir muvaffakiyet öyküsüdür. Emre ile çalışmalarım sonucunda annesiyle görüşerek bu makaleyi yazmam gerektiğini düşündüm. Bu bir muvaffakiyet öyküsüydü ve diğer ailelere ümit olmalıydı. Emre’nin annesi nezdinde bütün ailesine Aleni yüreklilik ile yazıma verdikleri takviyeden Dolayı teşekkür ederim.
Emre 4 yaşındayken; Çapa Tıp Fakültesi’nde % 65 özür ile ‘Mental Reterdasyon’ tanısı, 5 yaşındayken de Bakırköy Mazhar Osman Ruh ve Hudut Hastalıkları hastanesinde % 40 özür ile ‘Atipik Otizm’ tanısı almış bir çocuk.
Annesi o günleri şöyle anlatıyor;
2 yaşından itibaren konuşmaması, göz kontağı kurmaması, alış veriş merkezi-lunapark üzere sesli ortamlarda kulaklarını kapatıp Öfke nöbeti yaşaması, rastgele bir değişikliğe tahammülünün olmaması örn. marketten konuta dönerken daima gidilen yoldan gidilmemesi durumunda yaşadığı Öfke nöbetleri, oyuncak otomobillerini daima birebir halde sıraya dizmesi vb. birtakım negatif durumları ayrım ettim.
Emre 2,5 yaşındayken otistik çocuklarla çalışan bir uzman hatta eşi de nöroloji uzmanıydı, eşiyle Birlikte Emre’yi görünce ‘çocuğunuzda otizm başlangıcı var, bir Lahza Evvel Özel eğitime başlayın’ demişti. Lakin bütün bunlara Karşın çevreninde tesiriyle – pek alışılmış, kimse toz kondurmak istemez- Emre’nin Müşteri lisanının uygun olması (al, ver üzere komutları yapabilmesi) vb. âlâ özelliklerinin de olması ve kimi bireylerin konusundaki uzmanları Nakit tuzağı olarak görmesi üzere sebeplerle Emre’nin bu negatif farklıklılarının olağan akışında düzelmesini bekledik. lakin maalesef günler, aylar geçmesine Karşın Emre konuşamıyor, göz kontağı kurmuyor, daha sık Öfke nöbetleri yaşıyordu.
Nihayet Emre 4 yaşındayken, teşhis almak üzere gittiğimiz uzman; Emre’nin zekâ yaşının 1,5 ıslak olduğunu söyledi. Hatta bugüne kadar neden bir uzmana gidilmediğini, Özellikle hala konuşamıyor olmasının neden dikkate almadığımızı sordu.
Ve o günden itibaren dışlanmaya, yadırganmaya hatta suçlanmaya başladık. Güya biz Sebep olmuştuk onun bu durumda olmasına !
En Fazla üzüldüğüm olaylardan biri de şu olmuştu; Emre’yle parka gittiğimiz bir gün, parkta oynayan çocuklardan biri Emre’nin konuşamadığını, jest- mimik kullanmaya çalışarak ona bir şeyler anlatmaya çalıştığını ayrım etti ve Emre’nin hareketlerini yaparak onunla adeta alay etti. Ne yazık ki, alay eden çocuğun annesi de;
– Onunla oynama, görmüyor musun, konuşmuyor, o farklı. Dedi.
Bunu duyunca Fazla üzüldüm aslında o da benim üzere bir anneydi ve onun çocuğu da aslında benimki üzere ‘ farklı’ olabilirdi.
Emre Özel eğitim kurumuna ve anaokuluna gitmeye başlamıştı ki o günlerde tavsiye üzerine izlediğimiz ‘Yerdeki Yıldızlar’ sineması, bütün ailemizi etkileyen ve Emre için çabalarımızı arttıran sinema oldu. Bir sene sonra uzmanlar ile sıkı çalışmamız sonucu Emre’miz kaynaştırma eğitime geçmiş oldu.
Emre şu Lahza 8 yaşında. Ferdî ve Küme seanslarına tertipli olarak devam etmesi, o gün uzman tarafından verilen konut ödevlerinin, misyonların konutta özveriyle çalışması sonucunda otizmi yenmiş bir çocuk.
4 yaşındayken 1,5 yaşında zekâya sahip olduğu söylenen Emre; şu Lahza da okuduğu okulda kendi yaşıtlarıyla girdiği Tertip Belirleme İmtihanında 67. Ve öteki ‘ farklı olmayan’ çocuklarında katıldığı Matematik dersi vb. imtihanlarda sınıfında 100 tam puanı Meydan 5 çocuk ortasında oluyor. Pek olağan, artık konuşabiliyor. Göz kontağı kurabiliyor ve toplumsal bağlantı hünerleri de çok âlâ.
Annesine nazaran muvaffakiyetlerinin en Kıymetli sebebi; bütün aile bireylerinin Aka bir beklenti içinde olmayarak, güya hiç bir şey işe yaramayacak üzere Fazla çalışması.
Siz değerli aileler farklılığı kabul edip, bizimle olup, bizlerle Birlikte konutta ve öteki bütün ortamlarda tıpkı halde çalışmaya başladıkça, Emrelerimizin muvaffakiyet kıssaları devam edecek…
Gamze YÜCEL
* Her çocuk kendine hastır.
Her çocuğun bilişsel, psikososyal, psikomotor vb. gelişimi farklılık gösterir, hepimizin farklı yaşta yürümüş ve konuşmuş olmamız üzere.
Yorum Yok