Türk lisan kurumu sözlüğüne nazaran irtibat, ”Duygu, fikir yahut bilgilerin akla gelebilecek her türlü yolla diğerlerine aktarılması” durumu olarak isimlendirir. İletilen şey, bildiri olarak isimlendirilebilir. Birine bir ileti attığınızda bu iletisi Meydan kişi, okuduğu iletiden bir yahut apansızın Çok mana çıkarabilir. Günlük kullanımımızda sıkça artan telefon bildirisi üzerinden düşünecek olursak, bir olayı arkadaşımıza anlatırken yüzümüzü göremediği için hissimizi ayrım edebilmesi adına ‘emoji’ kullanırız. Hatta olaydaki coşkumuzu tam olarak ayrım edebilmesi için kimi sesli ileti göndeririz. Tıpkı bir telefon bildirisinin maruz kaldığı bu süreç üzere bizlerde her gün yüzlerce, hatta binlerce ileti iletiyoruz ve birileri ile direkt olarak bağlantıya geçiyoruz. Sağlıklı yetişkin bir bireyin, içinde bulunduğu diyaloğu Olumlu tarafta devam ettirebilmesi için, iletinin içeriğini ve söylenmesi gereken cümlenin Müsait vaktini bilmesi, söylenen şeylerin nerede söyleneceğinin doğruluğuna karar vermesi, en âlâ nasıl söyleneceğini düşünmesi, olayları karşıdakinin anlayabileceği biçimiyle basitçe anlatabilmesi, akıcı bir lisanla ve karşıdaki bireyle göz kontağı kurarak konuşabilmesi, dikkatini karşısındaki şahıs ile bağlantıya ağırlaştırması, verdiği bildirilerin alınıp alınmadığını ayrım edebilmesi üzere dikkat etmesi gerek noktalar vardır. Tanımlamalara baktığımızda irtibatı, daima karşıda birinin Mevcut olması ile kurulan bir olgu olarak düşünebiliriz. Ama karşıdaki bireyde etkileşim oluşturan, bizim varlığımızdır. Birçok Vakit irtibat sorunu yaşadığımızı sav ederiz. Evet, Vakit vakit karşıdaki şahıs verdiğiniz bildirisi alamamış olabilir. Örneğin; Biz nasıl bir bildiri ilettik? Bildiride ‘emojilerimiz’ karışmış olabilir mi? Karşıdaki şahıs hangi his içinde olduğumuzu tam olarak anladı mı? Fikrimizi bir tutarlılık içinde iletebildik mi? Devrik cümleler mi kurduk? Vurguyu nerede, hangi tonda yaptık? Aslına bakarsak bu soruların yanıtını vermek için şu soruyu yanıtlamamız gerekmektedir; kendimiz ile ne kadar irtibat halindeyiz?
İletişim duymaktır, duyulmaktır.
Önce kendini dinlemektir irtibat. İletinin içeriğini oluşturacak malzemeyi, kendini tanımaktır. İçimde neler oluyor? Ben bu durumda nasıl düşünürüm? Nasıl hissederim? Kendi içine bakmaktır. Zordur bu kısım. Kendine Daimi olarak “Ben şuan nasılım?” sorusunu sormayı gerektirir. Hislerini görmek, vücudunun sana ne dediğini dinlemek, Aleni bir lisanla kendine karşı nasıl olduğunu itiraf etmektir. Günlük yaşantımızda bunu birçok Vakit atlarız. ihtiyaç duymadığımızdan değil! Nasıl yapılacağını bilmediğimizden es geçeriz. Zira bize öğretilen de budur: “Şuan mızmızlanamazsın!”, “Duygular mı geç onları, daha sorun çözeceğiz” üzere edinilmiş cümlelerin tekerrüründen ibaret geçiririz günümüzü. Kendinle hasbihal etmek tıpkı vakitte karşıdakini de duyabilmektir. Kendini bir insan olarak duymak, karşıdakini duymayı da getirir. Gereksinimlerimiz daima birebir noktalardan temellenir. Sevgi isteriz, söylediklerimize İlgi duyulsun, söylediğimiz dinlensin, biri bizi duysun ve bizi anlasın isteriz. Sağlıklı irtibat, bunların karşılıklı olarak sağlandığı irtibat ile Muhtemel olur. İrtibat, şu gerçeği hatırlatır: ‘İnsan gözü baktığı her şeyi görür, kendi hariç! Zira kendini görmeye muktedir değildir.’ Aslında irtibat, karşındakinin aynasında kendini görmektir. Söylediğin Tümce bir duyguya, fikre dönüşür ve o ayna da tezahür eder. Böylelikle aynadaki aksimizden tanırız kendimizi. Ben bu duruma nasıl karşılık veririm? Yüzüm ne Biçim alır? bütün bunları muhatabımızla yanıtlandırabiliriz. Kemal Sayar’ın bir yazısında Fazla hoş bir Tümce okumuştum: ‘Seni hakkıyla duyabilmem için ben’i susturmam lazım.’ Eğer konuşma esnasında karşıdaki şahıs fikrini beyan etmeden, başımızda bir Tümce Mevcut ise bu cümle, irtibat esnasında Fazla işimize yaramayacaktır. Şayet “Ben’i” susturmak istiyorsan onu Evvel duymalısın. Duyulmaya aç bir zihnin konuşacakları vardır. Kendi konuştuklarını dinlemeli, önemsemelisin. Böylelikle kendi zihnindeki peşin kararları, karşılıklı diyaloğa gelmeden ayıklayabilirsin. Esasen kendimize sağırken bir diğerini duymak garip olurdu.
Yorum Yok