Dışarıda ekmek aslanın ağzındaysa ekmeği aslandan alıp , aslanlar üzere yavrularını besleyen ,midelerini doyururken ruhlarının besinini da Noksan etmeyen , koruyan, gözeten olmakta vardı örneğin Eşini meskenin hizmetçisi üzere gören değil meskeninin emanetçisi ,huzuru yavrularının Acıma menbaı ,kalbinin sahibi , yanında sükut bulduğu sevdiceği olarak görmeliydi bir baba …..
Evine hizmet etmeyi eziyet değil rahmet bilen, eşini güler yüzle karşılayan ,tüm yorgunluğuna Karşın sevgiyle ,tatlı lisanla huzura Davet eden, kıymetin ne olduğunu kendinden bilen ,destekleyen , zahmetlere karşı dik duran iki Yürek Biricik bilek olabilmeliydi bir Anne…. mesken ,yuva ,Ocak ne demek birlikte olmak bir olmak ne demek öğretilmeliydi belkide her ikisine
Çook sonra olmalıydım ben……
Hatılıyorum da anneme Ebeveyn biliyor musun senin gözlerinde kayboluyorum derdim. Düşünüyorumda en Mesut olduğum , annemle en sıkı bağ kurduğum Lahza , kucağında ab-ı hayat bulurken kurduğum göz temasıydı bu bebeklikten kalma bir Lahza Sonraları anladım ki aslında endişelerimden sıyrılıp ,merhametin gölgesine sığındığım yerdi annemin gözleri…..
Halbuki gözlerine baktığımda kaybolan değil gözlerinde kendini bulan olmalıydım. Babamın sesi kaygıdan bacaklarımı titretmemeliydi .Acaba artık Yeniden bir Problem mu çıkacak diye Ufak yüreğim bir kuşun çırpınması üzere çaresizce çırpınmamalıydı.
Babamın sesi bende gücü temsil etmeliydi , Ebedi itimadı….
Sorunlarım olduğunda , ağladığımda hayata dair öğütler aldığım , düzgün ki varsın dediğim, dayandığım dağım olmalıydı… Artık hangi tabak kırılacak , hangi kapı çarpacak niyeti bana Daimi temkinli olmayı ya da korkulu olmayı öğretmemeliydi mesela…
Bunları bana hayat öğretmeliydi güya…. Seslerin daha da yükselmesi ile bir üstünlük savaşı sonucu annemin dayak yediğine Şahit olmamalıydı küçücük gözlerim Bir koltuğun ardına sığınıp kaygıdan altımı ıslatmamalıydım örneğin ….
Velhasılı adeta erkeğin gücünün bayanı yendiğinin anlamsız ispatı için bir arena olmamalıydı ismine yuva dediğimiz meskenimiz .Ergenlik yıllarım Ebeveyn ve babamı anlamaya calışmakla geçmemeliydi Kendi kaygılarımı , tasalarımı umuda çevirmeyi öğrenememisken annesine umud olmaya calışan bir çocuk olmamalıydım.
Neden bilmiyorum öfkelendiğimde ve kendimi anlatmakta zorlandiğimda sesimi Denetim edemiyorum birşeyleri kırıp dökmek geliyor içimden .Yapmamak için zorluyorum lakin kimi başaramadığım vakitler oluyor …..
Sanki küçüklüğümde tanıştığım içimde bir canavar Mevcut , o ortaya çıkınca herkes Geri duracak ve tahminen de beni anlayacaklar üzere…. Sahi bu duyguyu nereden öğrendim ……
Saygının , merhametin ,sevginin ,anlayış ve beğenilen görünün bir gece tatlı bir meltem üzere ılık ılık hanemize dolmasını beklediğim o kadar uzun yıllar oldu ki….. Ve Son onlar yollarını ayırırken bizim payımızada yalnızca bir defalığına geldiğimiz şu hayatta gerçek sevginin ,saygının ,değerin, takdir edilmenin ,hakaretsiz yüreklendirilmenin ne demek olduğunu hayattan öğrenmek düştü.
İdeal eşi ararken en zayıf noktamdan vuruldum tahminen tekraren sevgi ,değer ve Acıma ismine…… Artık kendi yuvamın annesiyim. Herşeye Karşın başarabildiğimi düşünüyorum. Çocuklarımı oldukları üzere kabullenmeyi , Ne olursa olsun kişiliklerine hürmet duymayı, Onlara kıymetin ne olduğunu kendime ve eşime verdiğim bedelle, sevgiyle , merhametle anlatmıyor yaşatıyorum Tabi ki kızdığım , kırdığım hatta hırpaladığım vakitler olmuyor değil…
Birgün bir mucize oldu
Ben bu hislerime ket vurmaya calışıp Samimi içe üzülürken bir gün çocuklarımıza eşimle sorduk . Bağlantımızda bizim görmedigimiz sizin gördüğünüz bir Sorun Mevcut mı ? İkiside birbirine baktı ve hayır siz mükemmel Ebeveyn babalarsınız bizi Fazla seviyorsunuz biz bunu biliyoruz gerisi Fazla da Sıkıntı değil …Yani demekki sevgi en Aka Armağan lisanda değil özde Merak etmeyin istikrarlı sevgi şımarmaz hiç kimseyi.. İşte ben artık bir anneyim ve mucizemi yaşıyorum ismi SEVGİ
Yorum Yok