Boşanmaya çocuğun yansıları:
Çocuklar boşanmayı güç kavrayıp güç kabul ederler. Boşanmada çocuklar ailelerinde olan değişikliğin farkındadır. Bu değişikliği düzeltmek için ellerinden bir şey gelmemesi onlara Fazla Acı verir.
Ailenin dağılması çocuklarda da bir Fazla değişik duygusal reaksiyona yol açar. Çocuklar ileriki devirlerinde bu hisleri tekrar yaşayabilirler. Çocuğun bu Olumsuz hislerle baş edebilmesi için onların ortaya çıkarılması gerekmektedir. Bunun için yetişkinlerin yardımına muhtaçlık duyarlar. Çocukların hislerinin dışarı çıkmasına müsaade verilmezse çocukta depresyon, konsantrasyon bozukluğu, Kaygı Ahenk bozukluğu üzere meselelere dönüşebilir. Tam bu noktada ebeveynler de Üzüntü duyarken çocukların problemlerini dinlemeyi başarmada zahmet yaşarlar. Muhtemelen kendi kendilerini teselli etmekte zahmet çekiyorlardır.
Çocuklar genel olarak boşanmaya karşı kimi belli tipik yansılar gösterirler. Şayet ebeveynler bu reaksiyonlardan haberdar olurlarsa çocuklarına daha düzgün yardım edebilirler. Neler olabileceği konusunda evvelden haberdar olmalarında fayda vardır.
KORKU: Ailenin dağılmasından sonra çocuk endişeye kapılır. Bu endişe çocuğun yaşına nazaran değişir. Okul öncesi yaştaki çocuklar, yanında kalan ebeveyninde terk edeceğinden yiyecek, giyecek ihtiyaçlarının karşılanmamasından, uzakta olan ebeveyni göremeyeceğinden, eskisi kadar sevilmeyeceğinden korkabilirler. Bu kaygılarını ağlamak, ebeveyne yapışmak ya da daha evvelki gelişim basamaklarından birine Geri dönmek formunda olabilir. Ebeveynler çocukların bu dehşetlerini dışarı çıkarmalarına Yardımcı olacak sorular sorarak onların neden korktuklarını anlatmasına Yardımcı olmalıdırlar.
YALNIZLIK: Boşanmadan sonraki süreçte ailenin evvelki iklimi hiçbir Vakit eskisi üzere olmayacaktır. Çocuklar giden ebeveynin yokluğunu hisseder. Çocuklar daha Çok Biricik başına Vakit geçirmek zorunda kalırlar. Zira diğer ebeveynden gelen takviye kesilmiştir. Kalan Ana işleri Biricik başına yapmak ve Fazla çalışmak durumundadır.
REDDEDİLME: Küçük çocukların boşanmanın yetişkinleri ilgilendiren bir şey olduğunu kavramaları zordur. Ebeveyn ve babaları birbirini artık istemediklerine nazaran kendisini de reddedeceklerini düşünebilirler. Bu nedenle ebeveynler boşanma kararını çocuklarına açıklarken boşanmanın çocuklarla olan alakayı asla etkilemeyeceğini altını çizerek vurgulamalıdırlar.
SUÇLULUK: Çocuklar her şeyin nedeninin kendileri olduğunu düşünme eğilimlerindedirler. Şayet daha düzgün çocuk olsalardı bunun olmayacağına inanırlar. Hatta suçluluk hisleri o kadar kabarır ki durumu düzeltmenin kendi davranışlarına bağlı olduğuna kadar işi vardırabilirler. Lakin çocuklar bu suçluluk hislerini yetişkinler üzere sözlerle Anlatım edemezler. Fakat davranışlarla belirli ederler. Lakin davranışlarla Olumsuz şeyleri kendi üzerine alıyorlarsa bu çocuğun suçluluk duygusu yaşadığına dair bir ipucudur. Bu nedenle çocuğa boşanma açıklanırken bunun kendileri ile bir ilgisinin olmadığı, yalnızca Ebeveyn ve babanın bağlantısı ile ilgili olduğu ve boşanmanın süreksiz bir durum olmadığı tekrar ailenin bir ortaya gelmesinin Muhtemel olmadığı çocuğa açıklanmalıdır. Çocuklarla konuşurken seçilen sözlere ve cümlenin manasına dikkat edilmelidir. Şunu şunu yapmasaydın bu bu olmazdı üzere Aleni uçlu cümleler çocuğun suçluluk hissini tetikleyebilir.
ÜZÜNTÜ: Çocukların boşanmaya gösterdikleri en yaygın reaksiyon kederdir. Çocuklar giden ebeveynin akabinde uzun mühlet Yas tutabilirler. Bir ebeveynin çocuğun hayatındaki yerini hiç kimse dolduramaz. Zira çocuk bir ebeveynin onun günlük hayatında yok olmasını hisseder ve ailenin bir ortada olduğu günlere Hasret duyar.
Ağlamak ve üzgün görünmek çocuğun hüznünün bir belirtisi olsa bile az konuşmak, içine kapanmak, hırçın davranmak, karamsar fotoğraf çizmek, Hayal kurmak, daha Evvel hoşlandıkları aktivitelerden kesilmek, öfkeli davranışlar göstermek formunda hüzünlerini muhakkak ederler.
Çocukların ıstırapları ile baş edebilmelerine Yardımcı olmanın en yeterli yolu onlara hisleri ile ilgili konuşma imkanı sağlamaktır. Bu nedenle ebeveynler çocukların ıstıraplarını hafifseyip görmezden gelmemelidir. Bu mevzuyu konuşmanın onları daha Fazla üzeceği yanılgısına kapılmamalılar. Bu mevzuda ebeveynler kendi hislerini çocukları ile paylaşarak hüznün lisana getirilişine ön ayak olabilirler. Çocuğun hüzünlü hali gözlendiğinde uzman takviyesi almaları yerinde olur.
ÖFKE: Çocuklar boşanmaya duydukları öfkeyi yaşlarına ve Benlik özelliklerine nazaran farklı formlarda dışa vururlar. Erkek çocuklar bağırıp çağırarak, saldırgan davranışlarda bulunarak öfkelerini dışarı vurur. Yaşça Aka çocuklar bilişsel düzeyleri daha düzgün geliştiklerinden ve muhakeme yetenekleri arttığından öfkelerini boşanmadan Mesul tuttukları ebeveyne yönlendirebilir. Ebeveynlerin çocuğun öfkesini kabul etmeleri kısa vadede en yeterli yapacakları şeydir. Ayrıyeten yürüyüş spor üzere fizikî aktiviteleri artırarak öfkeyi dışarı çıkış yolları bulmalıdır. Öfkelerini içlerine kapanarak belirli eden çocuklara hislerini kelama dökme konusunda cüret verilebilir. Çocuğun öfkesi görmezden gelinmemeli, öfkenin yanlış olduğu izlenimi verilmemeli, davranışlarını bastıracak tavır ve davranışlardan kaçınılmalıdır.
GERİLEME: Bazı Ufak çocuklar Ebeveyn ve babasının ayrılmasına parmak emme, yatağa işeme, tutturma, vurma, çok düşkünlük, evvelce sevilen bir oyuncağa ya da objeye tekrar yapışma üzere gelişimlerinde tamamladıkları rastgele bir etaba Geri dönerek reaksiyon verebilirler.
UYKU MESELELERİ: Çocuklar uykusuzluk, kaygı, karabasan görme üzere reaksiyonlar verebilirler. Zira çocuk için uyku bilinmeyen bir şey manasına gelebilir. Yatağa gitmeyi reddedebilirler. Ana çocukların uyku nizamlarını aksatmamaya İtina göstermelidir. Akşamlar ve gece ile ilgili eski sistemi değiştirmemeye İtina gösterilmelidir.
Anneyi babayı bir ortaya getirme fantezisi:
Boşanmanın üzerinden yıllar geçse de kimi çocuklar hala onları bir ortaya getirme hayalleri kurabilirler. Bu olağan bir reaksiyon olmakla çocukların bu Cin hayalleri elden geldiğince beslenmemeye çalışılmalıdır. Hatta boşanan eşlerden biri üstü kapalı olarak çocuklara bu türlü sınyeller verebilir. Bunun olmaması durumunda çocuk tekrar Düş kırıklığı yaşar. Ya da Ufak çocuklar, çocukların yeterliliği için etkileşimlerine çeki düzey verdiklerinde bu durum çocuk tarafından tekrar barışıldığı biçiminde yorumlanabilir. Bu nedenle Ebeveyn ve baba gerçek durum neyse Aleni ve net cümlelerle bunu çocuğa Anlatım etmelidir.
Ayrıca çocuklar boşanmaya, Okul meseleleri, yeme meseleleri, fizikî meseleler üzere Fazla değişik hallerde tepki verebilirler.
Boşanma çocuğu hayatında en Kıymetli olan iki insanın ayrılmasına Şahit olmakla Çehre yüze bırakır. Çocuk bundan bu türlü annesi ve babası ile başka farklı birlikte olmak zorundadır. Bu durum ister istemez çocukta ümitsizlik ve güvensizlik oluşturur. Fakat bu çocukların her iki ebeveyni de sevmelerine ve onlarla vakit geçirmelerine müsaade verildiği ve teşvik edildiği takdirde çocuklar boşanmanın yol açtığı durumdan kurtulurlar ve yeni hayatlarına daha kolay Ahenk sağlarlar.
Çocuklara Aleni yahut zımmi olarak bir ebeveyni sevmelerinin diğer ebeveyni sevmedikleri bildirisi verilmemelidir. Bu çocuğun başını karıştırır. Çocuk kendi algılamasını sorgulamaya başlar. diğer taraftan bu çocuklar bir ebeveyni sevdikleri için Öteki tarafından reddedileceklerinden korkabilirler. Bu da onların güvensizliğini artırdığı üzere bir ebeveyne yapışmalarına yol açabilir. diğer ebeveyni de kaybetmemek için kendi benliklerinden ödün vermek zorunda hissedebilirler.
Çocuğa inançta olduğu ve sevildiği bildirisini vermenin en kolay ve en aktif yolu ebeveynlerin davranışları ile Daimi onları sevdiklerini aşikâr etmeleridir. mesela bol bol kucaklamak, öpmek, sırtlarını sıvazlamak ve onlarla konuşurken Daimi gözlerinin içine bakmak. Bu çocuğunuza his niyet ve ihtiyaçlarının önemsendiği hissini verir.
Ne kadar çabalanırsa çabalansın kimi boşanma kaçınılmazdır. Boşanma hayat seyahatinde Değerli hayat olaylarından biridir. Şayet boşanma kaçınılmaz olmuşsa yapılacak een uygun şey durumu olduğu üzere kabul edip evlilik münasebetinde olmayan şeyleri oldurmaya uğraşmak; karı kocalık rollerinin bittiğini lakin ebeveynlik rollerinin devam ettiğini benimseyip bağların ve ortadaki etkileşimin ibresini Ebeveyn ve babalık rollerine çevirmek ve bu rollerin hakkını vermek biçiminde yeni bir seyahate çevrilmeye kendine müsaade vermektir.
Yorum Yok